Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια...
΄΄ Πικρία ΄΄ Νίκος Καββαδίας 7/2/1975
Ένα καλοκαιρινό σαββατόβραδο του Ιούνη του 2020 στις 2 μετά τα μεσάνυχτα στην παλιά σκάλα στην παραλία της Γερακινής. Κάτω από έναν έναστρο ουρανό με εκατομμύρια ουράνιων σωμάτων να καθρεφτίζουν το φως τους στην σχεδόν ακίνητη επιφάνεια της θάλασσας....
Διάφορα συναισθήματα και σκέψεις καθώς και στίχοι ποιητών κατακλύζουν το μυαλό.Άλλαξε και η παραλία της Γερακινής στο πέρασμα των χρόνων. Η παλιά σκάλα για την μεταφορά του μεταλλεύματος και φόρτωση των πλοίων με τις μαούνες, τώρα στέκει σιωπηλή και έρημη αφού πλέον δεν χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτόν.
Τα παλιά ξύλινα σκαριά τώρα στέκουν σε μια άκρη στον χώρο κοντά στην σκάλα. Οι φθορές του χρόνου και της εγκατάλειψης είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς πάνω τους. Είναι όμως μάρτυρες μιας σημαντικής ιστορικής περιόδου της περιοχής. Πόσοι από τους παλιότερους δεν θυμούνται τις μαούνες αγκυροβολημένες στα ανοιχτά να λικνίζονται στα κύματα η να πηγαινοέρχονται φορτωμένες μεταφέροντας τον λευκόλιθο στο καράβι που αγκυροβολούσε κι αυτό για μέρες στα ανοιχτά.
Δεκαπεντάχρονα παλικαράκια θέλοντας να δοκιμάσουμε τα όριά μας κολυμπούσαμε ως τις μαούνες από την ακτή και ανεβαίναμε πάνω τους για να ξεκουραστούμε ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το σημείο της παραλίας που βρισκόταν τα κορίτσια που με τη σειρά τους προσποιούνταν πως έβλεπαν αλλού.....
Για τους παλιότερους οι μαούνες και η σκάλα της Γερακινής αποτέλεσαν επί πολλά χρόνια γνώριμες εικόνες της περιοχής του Πολυγύρου και υπάρχουν έως σήμερα υπενθιμίζοντας πως για πάρα πολλά χρόνια η μεταλλευτική δραστηριότητα συνυπήρξε αρμονικά με τον τουρισμό συμβάλλοντας και τα δύο τα μέγιστα στην οικονομική ευημερία των ανθρώπων της περιοχής.
