Η ΠΑΛΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΒΡΟΛΑΚΚΑ

 
  Στους πρόποδες του όρους Χολομώντας λίγα μόνο χιλιόμετρα έξω από τον Πολύγυρο,ένας από τους μικρούς ποταμούς που ρέουν στις ρεματιές της περιοχής είναι και ο Καβρόλακκας, ( ίσως η ονομασία του να προέκυψε από τα καβούρια που ζούσαν στα νερά του ), ο οποίος πάντα αποτελούσε φυσικό ''εμπόδιο'' για τους ταξιδιώτες προς την περιοχή αυτή.

Πριν το 1930 στον παλιό χωματόδρομο που ένωνε την περιοχή του Πολυγύρου με την πόλη της Θεσσαλονίκης και στο σημείο του ποταμού είχε κατασκευαστεί μια μικρή σιδερένια γέφυρα η οποία εξυπηρετούσε τις λιγοστές ανάγκες των συγκοινωνιών της εποχής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 γρήγορα έγινε φανερό ότι προέκυψε επιτακτική η ανάγκη για την κατασκευή μιας νέας σύγχρονης και μεγαλύτερης γέφυρας στο ίδιο σημείο η οποία θα είχε την δυνατότητα να υποστηρίξει τις μελλοντικές ανάγκες της συνεχώς αναπτυσσόμενης ευρύτερης περιοχής του Πολυγύρου.

Έτσι ανατέθηκε στον Καλλίμαχο Αμπαδογιάννη , μηχανικό του δημοσίου στο νομό Χαλκιδικής, να σχεδιάσει τη νέα τοξωτή γέφυρα η κατασκευή της οποίας πραγματοποιήθηκε από την κατασκευαστική εταιρεία '' Κάδμος'' από το 1934 έως τα τέλη του 1935 και κόστισε 1.100.000 δραχμές. Είχε μήκος 47, ύψος 16 και πλάτος 5 μέτρα. Τα εγκαίνια της πραγματοποιήθηκαν στις 8 Δεκεμβρίου του 1935 παρουσία όλων των τοπικών αρχών καθώς και πλήθος κόσμου.

Από τότε και για τις επόμενες δεκαετίες έως αυτή του 1980 η γέφυρα εξυπηρέτησε όλες τις συγκοινωνιακές ανάγκες των κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου κατασκευάστηκαν δύο φυλάκια - πολυβολεία - ένα σε κάθε είσοδο της γέφυρας - για την φύλαξή της. Το ένα από αυτά σώζεται ακόμη.

Μετά από 50 περίπου χρόνια λειτουργίας της γέφυρας οι αυξημένες κυκλοφοριακές ανάγκες της νέας εποχής οδήγησαν στην κατασκευή μιας νέας κοιλαδογέφυρας πολύ κοντά στο σημείο αυτό παρακάμπτοντας και καταργώντας έτσι την παλιά γέφυρα η οποία αποτελεί πλέον ένα μνημείο και σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Υπάρχει σε αυτό το σημείο όρθια για 85 χρόνια από την κατασκευή της και παρά τις φθορές και λεηλασίες που έχει υποστεί στο πέρασμα του χρόνου διατηρεί ακόμη την κομψότητα της αγέρωχη και σε απόλυτη αρμονία με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Αποκομμένη πλέον από τον σύγχρονο δρόμο παραμένει άγνωστη στους νεότερους, αλλά ξεχασμένη και από τους παλιότερους που την είχαν διασχίσει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν,αφού δεν φαίνεται πλέον από κανένα σημείο της νέας εθνικής οδού Θεσσαλονίκης - Πολυγύρου

Πηγές κειμένου : Περιοδικό  '' Πολύγυρος "

                                             Περιοδικό  '' Παγχαλκιδικός Λόγος '

Φωτογραφίες : Σάκης Μπιλέτσιος

Μάιος 2020

ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΕΙΝΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ - ΜΑΙΟΣ 2020

ΜΑΙΟΣ 2020

Μικρό οδοιπορικό στην κεντρική Χαλκιδική.

                    Είναι μία από τις μέρες στην καρδιά της άνοιξης του 2020 και είναι Κυριακή 10 Μαίου .Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από τον Πολύγυρο , την πρωτεύουσα , με κατεύθυνση ανατολικά και προορισμό ένα εξωκλήσι στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Βράσταμα η Βραστά και Πλανά. Είναι μία πολύ όμορφη και καταπράσινη περιοχή που όμως δεν είναι ευρύτερα γνωστή γιατί δεν αποτελεί τουριστικό προορισμό. Το εξωκλήσι , ένα από τα δεκάδες διάσπαρτα στην Ελληνική ύπαιθρο, είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ο οποίος θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του μοναχισμού στο Άγιο Όρος και γεννήθηκε το 930 μ.χ. στην Τραπεζούντα της Μ. Ασίας.

 Μετά από 20 περίπου λεπτά αντικρύζουμε το πρώτο χωριό. Τα Βράσταμα. Χτισμένο σε ένα καταπράσινο τοπίο στους πρόποδες του Χολομώντα, με  800 κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται κυρίως με την ελαιοκομία, την μελισσοκομία και την κτηνοτροφία.Επίσης στα Βράσταμα παρασκευάζεται και ένα είδος τσίπουρου από τα κούμαρα ( καρπός της κουμαριάς ) μοναδικό στο είδος του.

Συνεχίζοντας προς την δυτική ακτή που βρέχεται από τον κόλπο του Αγίου Όρους, το τοπίο εναλ

λάσεται με ελάχιστα κτίσματα και διακόπτεται κάθε τόσο από την ροή μικρών ποταμιών καθώς και αυτή του γνωστού μεγαλύτερου ποταμιού στην Χαλκιδική του Χαβρία.

Η στάθμη των νερών της κοίτης είναι αρκετά χαμηλή αυτή την περίοδο αλλά υπάρχει συνεχής και αδιάκοπη ροή. Λόγω της αφθονίας των νερών που πηγάζουν από τους ορεινούς όγκους του Χολομώντα και του Στρατωνικού όρους στα βόρεια του Κάκαβου στη γύρω περιοχή υπάρχει άφθονη βλάστηση.

Στα σημεία που το ποτάμι διασταυρώνεται με τον δρόμο υπάρχουν γέφυρες με μία από όλες την μεγαλύτερη, αφού κατά την περίοδο των βροχών το ποτάμι ''φουσκώνει'' επικίνδυνα.

Σε κάποιο σημείο μια αυτοσχέδια πινακίδα μας ενημερώνει ότι πρέπει να στρίψουμε στα αριστερά και ακολουθώντας έναν στενό χωματόδρομο ανάμεσα σε χωράφια με ελιές και δασική βλάστηση φτάνουμε στο εξωκλήσι.

Το τοπίο είναι ειδυλλιακό  και το εκκλησάκι είναι ασβεστωμένο και φροντισμένο.Περιτριγυρισμένο από ελιές και άλλα δέντρα έχει πάνω από την ξύλινη πόρτα στην είσοδο μαρμάρινη πλάκα που αναφέρει το όνομα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι τμήματα αρχαίου κίονα που βρίσκονται δίπλα από την είσοδο. 

Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής περάσαμε και από το μικρό χωριό - οικισμό τα  Πλανά.

Η άνοιξη εδώ είναι στα καλύτερά της και υπάρχουν παντού αγριολούλουδα και πράσινο.

Η Άνοιξη βαδίζει ολοταχώς προς το σημείο όπου θα παραχωρήσει την θέση της σε ένα γεμάτο υποσχέσεις καλοκαίρι. Καλό καλοκαίρι λοιπόν σε όλους !