Η μεγαλύτερη πανσέληνος του χρόνου είναι αυτή του Αυγούστου...
....Πολύγυρος Χαλκιδικής 3 Αυγούστου 2020...
copyright @ Sakis Biletsios
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2020
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΠΟΣΕΙΔΙ ΚΑΙ Η ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ
Παράξενη και γοητευτική είναι η ιστορία όλων των φάρων που στέκουν ατρόμητοι στα πιο απόκρημνα, επικίνδυνα και μοναχικά σημεία σε όλο τον πλανήτη. Ανθρώπινα κατασκευάσματα που οι απαρχές τους βρίσκονται στα Ομηρικά χρόνια. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος αναφέρει την προσπάθεια επικοινωνίας των πλοίων με τη στεριά στη διάρκεια της νύχτας με τη χρήση φωτιάς. Αποκορύφωμα αυτής της περιόδου είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου της αρχαιότητας. Ο φάρος της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο ο οποίος κτίστηκε την περίοδο της βασιλείας του Πτολεμαίου Β΄ και έφτανε σε ύψος 150 μέτρων, η δε φωτοβολία του έφτανε σε απόσταση 300 σταδίων - 200 χιλιομέτρων με τα σημερινά δεδομένα.
Ο φάρος στο ακρωτήριο Ποσείδι στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, κατασκευάστηκε το 1864 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Το ύψος του πύργου είναι 14,5 μέτρα και το εστιακό ύψος είναι 23 μέτρα. Εντάχθηκε στο Ελληνικό δίκτυο φάρων μετά τους βαλκανικούς πολέμους 1912 - 13.
Χαρακτηριστικά του φάρου : Γεωγραφικό Πλάτος - Μήκος 39.95865° / 23.36266°
Τύπος Lighthouse
Τύπος αναλαμπής Flashing ( FL)
Πλήθος αναλαμπών 2
Χρώμα φωτός White / w
Περίοδος αναλαμπής 15 s
Ήταν Ιούλιος του καλοκαιριού του 1864 όταν άναψε για πρώτη φορά το '' φανάρι '' της Κασσάνδρας, δηλαδή πριν 156 χρόνια , ενώ το 1880 ακολούθησε η κατασκευή του φάρου της Αλεξανδρούπολης από την ίδια εταιρεία. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου περέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1944 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο έως το 1975 που ηλεκτροδοτήθηκε και έτσι λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Όπως είναι γνωστό στην αρχαιότητα η περιοχή σχετίζονταν με την λατρεία του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα. Ο Θουκιδίδης αναφέρει την περιοχή ως Ποσειδώνιο η Ποσείδι και σε ανασκαφές που έχουν γίνει, αποκαλύφθηκε ένα σημαντικό ιερό του Ποσειδώνα.
Άγρια φυτά προσαρμοσμένα απόλυτα στο μικροκλίμα της περιοχής φυτρώνουν στην θαλασσινή άμμο και αναπτύσσονται επιβιώνοντας με ελάχιστο νερό κάτω από έναν καυτό ήλιο και τους ανέμους που πνέουν συχνά στο ακρωτήρι.
Το σύγχρονο Ποσείδι βέβαια είναι ένας ελκυστικός τουριστικός προορισμός συγκεντρώνοντας κάθε καλοκαίρι πλήθη τουριστών που απολαμβάνουν τις διακοπές τους στην περιοχή.
Το ηλιοβασίλεμα στην ''γλώσσα '' από άμμο του ακρωτηρίου στο Ποσείδι, δίνει μαγευτικές εικόνες δίπλα στον φάρο της Κασσάνδρας.
Στέκεται εκεί 156 χρόνια τώρα εκπέμποντας τις νύχτες το δυνατό του φως καθοδηγώντας τους ναυτικούς για να μη χάνουν τη ρότα τους.........
Κείμενο και φωτογραφίες: Σάκης Μπιλέτσιος
Ιούλιος 2020
Πηγές : Περιοδικό Κασσάνδρα
περιοδική έκδοση του Πολιτιστικού Συλλόγου Κασσανδρινών Θεσσαλονίκης.
kassandra-halkidiki.gr
wikipedia
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020
ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ
Μέσα στο πυκνό δάσος στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Βαρβάρα και Ολυμπιάδα στην βόρεια ορεινή Χαλκιδική, βρίσκονται κρυμμένοι οι καταρράκτες της Κηπουρίστριας. Η διαδρομή, ειδικά την άνοιξη και το καλοκαίρι είναι μαγευτικά όμορφη και αποτελεί μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην επιλογή του επίσης ασύγκριτα όμορφου παραλιακού μετώπου των εκατοντάδων χιλιομέτρων παραλιών της υπόλοιπης Χαλκιδικής.
Η κωμόπολη της Αρναίας με τα παραδοσιακά πέτρινα κτίρια βρίσκεται στην διαδρομή και είναι αρκετά ενδιαφέρουσα μια στάση εκεί.
Το χωριό Ολυμπιάδα.
Άγνωστοι στο ευρύ κοινό μέχρι πριν κάποια χρόνια, οι καταρράκτες αυτοί σήμερα αποτελούν πόλο έλξης για αρκετούς επισκέπτες από όλη την Βόρεια Ελλάδα αλλά και γενικότερα. Ακολουθώντας την δασική διαδρομή από την Βαρβάρα προς Ολυμπιάδα συναντάμε τις πέντε βρύσες στην θέση Κρασονέρι λίγο πριν στρίψουμε αριστερά οδηγώντας προς τους καταρράκτες.
Φτάνοντας στο σημείο του πάρκινγκ αφήνουμε το αυτοκίνητο και ακολουθούμε ένα στενό μονοπάτι με ξύλινα γεφυράκια και σκαλισμένα σκαλοπάτια στο χώμα, κατευθυνόμενοι προς τον πρώτο καταρράκτη. Ο δεύτερος καταρράκτης είναι σε πιο δύσβατο σημείο και αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε σε μια δεύτερη επίσκεψή μας.
Είναι σίγουρα ένα ξεχωριστό θέαμα το νερό που πέφτει από ψηλά δημιουργώντας εικόνες μοναδικής ομορφιάς. Η ροή του μικρού ποταμού με τα διάφανα, σχεδόν παγωμένα νερά, είναι αδιάκοπη και το καλοκαίρι. Καβούρια του γλυκού νερού ζουν στα διάσπαρτα βράχια αδιαφορώντας για τους επισκέπτες έχοντας συνηθίσει στην παρουσία τους.
Κείμενο και φωτογραφίες : Σάκης Μπιλέτσιος
Ιούλιος 2020
Κυριακή 21 Ιουνίου 2020
ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΡΑΒΟΠΑΝΟ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΙΜΟΝΙ....
Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια...
΄΄ Πικρία ΄΄ Νίκος Καββαδίας 7/2/1975
Ένα καλοκαιρινό σαββατόβραδο του Ιούνη του 2020 στις 2 μετά τα μεσάνυχτα στην παλιά σκάλα στην παραλία της Γερακινής. Κάτω από έναν έναστρο ουρανό με εκατομμύρια ουράνιων σωμάτων να καθρεφτίζουν το φως τους στην σχεδόν ακίνητη επιφάνεια της θάλασσας....
Διάφορα συναισθήματα και σκέψεις καθώς και στίχοι ποιητών κατακλύζουν το μυαλό.Άλλαξε και η παραλία της Γερακινής στο πέρασμα των χρόνων. Η παλιά σκάλα για την μεταφορά του μεταλλεύματος και φόρτωση των πλοίων με τις μαούνες, τώρα στέκει σιωπηλή και έρημη αφού πλέον δεν χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτόν.
Τα παλιά ξύλινα σκαριά τώρα στέκουν σε μια άκρη στον χώρο κοντά στην σκάλα. Οι φθορές του χρόνου και της εγκατάλειψης είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς πάνω τους. Είναι όμως μάρτυρες μιας σημαντικής ιστορικής περιόδου της περιοχής. Πόσοι από τους παλιότερους δεν θυμούνται τις μαούνες αγκυροβολημένες στα ανοιχτά να λικνίζονται στα κύματα η να πηγαινοέρχονται φορτωμένες μεταφέροντας τον λευκόλιθο στο καράβι που αγκυροβολούσε κι αυτό για μέρες στα ανοιχτά.
Δεκαπεντάχρονα παλικαράκια θέλοντας να δοκιμάσουμε τα όριά μας κολυμπούσαμε ως τις μαούνες από την ακτή και ανεβαίναμε πάνω τους για να ξεκουραστούμε ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το σημείο της παραλίας που βρισκόταν τα κορίτσια που με τη σειρά τους προσποιούνταν πως έβλεπαν αλλού.....
Για τους παλιότερους οι μαούνες και η σκάλα της Γερακινής αποτέλεσαν επί πολλά χρόνια γνώριμες εικόνες της περιοχής του Πολυγύρου και υπάρχουν έως σήμερα υπενθιμίζοντας πως για πάρα πολλά χρόνια η μεταλλευτική δραστηριότητα συνυπήρξε αρμονικά με τον τουρισμό συμβάλλοντας και τα δύο τα μέγιστα στην οικονομική ευημερία των ανθρώπων της περιοχής.
Τρίτη 26 Μαΐου 2020
Η ΠΑΛΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΒΡΟΛΑΚΚΑ
Στους πρόποδες του όρους Χολομώντας λίγα μόνο χιλιόμετρα έξω από τον Πολύγυρο,ένας από τους μικρούς ποταμούς που ρέουν στις ρεματιές της περιοχής είναι και ο Καβρόλακκας, ( ίσως η ονομασία του να προέκυψε από τα καβούρια που ζούσαν στα νερά του ), ο οποίος πάντα αποτελούσε φυσικό ''εμπόδιο'' για τους ταξιδιώτες προς την περιοχή αυτή.
Πριν το 1930 στον παλιό χωματόδρομο που ένωνε την περιοχή του Πολυγύρου με την πόλη της Θεσσαλονίκης και στο σημείο του ποταμού είχε κατασκευαστεί μια μικρή σιδερένια γέφυρα η οποία εξυπηρετούσε τις λιγοστές ανάγκες των συγκοινωνιών της εποχής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 γρήγορα έγινε φανερό ότι προέκυψε επιτακτική η ανάγκη για την κατασκευή μιας νέας σύγχρονης και μεγαλύτερης γέφυρας στο ίδιο σημείο η οποία θα είχε την δυνατότητα να υποστηρίξει τις μελλοντικές ανάγκες της συνεχώς αναπτυσσόμενης ευρύτερης περιοχής του Πολυγύρου.
Έτσι ανατέθηκε στον Καλλίμαχο Αμπαδογιάννη , μηχανικό του δημοσίου στο νομό Χαλκιδικής, να σχεδιάσει τη νέα τοξωτή γέφυρα η κατασκευή της οποίας πραγματοποιήθηκε από την κατασκευαστική εταιρεία '' Κάδμος'' από το 1934 έως τα τέλη του 1935 και κόστισε 1.100.000 δραχμές. Είχε μήκος 47, ύψος 16 και πλάτος 5 μέτρα. Τα εγκαίνια της πραγματοποιήθηκαν στις 8 Δεκεμβρίου του 1935 παρουσία όλων των τοπικών αρχών καθώς και πλήθος κόσμου.
Από τότε και για τις επόμενες δεκαετίες έως αυτή του 1980 η γέφυρα εξυπηρέτησε όλες τις συγκοινωνιακές ανάγκες των κατοίκων και των επισκεπτών της περιοχής. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου κατασκευάστηκαν δύο φυλάκια - πολυβολεία - ένα σε κάθε είσοδο της γέφυρας - για την φύλαξή της. Το ένα από αυτά σώζεται ακόμη.
Μετά από 50 περίπου χρόνια λειτουργίας της γέφυρας οι αυξημένες κυκλοφοριακές ανάγκες της νέας εποχής οδήγησαν στην κατασκευή μιας νέας κοιλαδογέφυρας πολύ κοντά στο σημείο αυτό παρακάμπτοντας και καταργώντας έτσι την παλιά γέφυρα η οποία αποτελεί πλέον ένα μνημείο και σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Υπάρχει σε αυτό το σημείο όρθια για 85 χρόνια από την κατασκευή της και παρά τις φθορές και λεηλασίες που έχει υποστεί στο πέρασμα του χρόνου διατηρεί ακόμη την κομψότητα της αγέρωχη και σε απόλυτη αρμονία με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον της περιοχής.
Αποκομμένη πλέον από τον σύγχρονο δρόμο παραμένει άγνωστη στους νεότερους, αλλά ξεχασμένη και από τους παλιότερους που την είχαν διασχίσει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν,αφού δεν φαίνεται πλέον από κανένα σημείο της νέας εθνικής οδού Θεσσαλονίκης - Πολυγύρου
Πηγές κειμένου : Περιοδικό '' Πολύγυρος "
Περιοδικό '' Παγχαλκιδικός Λόγος '
Φωτογραφίες : Σάκης Μπιλέτσιος
Μάιος 2020
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)